Bir Doğum Hikayesi: Ömer Tuna

Dakiklik huydur bizde...

Evet, oğlum da kızım gibi tam beklenen gününde doğdu. 8 Haziran gecesi, 3.20'de. Gerçekten dakikler mi yoksa ben kendimi o tarihe şartlandırıp bedenen ve ruhen hazırlandığımdan mı onu bilmiyorum işte.

İlk doğumumla benzerlikler içeriyordu bu da. Annem doğuma on sekiz gün kala yanıma geldi memleketten. Ayşe Ece'de 17 gün kala gelmişti. Bu 17 gün içinde evde yapılacak işleri yaptık beraber; daha doğrusu o dikiş makinesinin başındaydı, ben de evde dört dönüyordum. Bunun bir adı vardı, yani bebek gelmeden önce annenin evi dip bucak temizleme, düzenleme isteğinin. Ben de evde ne kadar atılacak, birilerine verilecek şey varsa ayırdım. Yıkanacaklar, ütülenecekler... Salondaki halımı da doğumdan iki gece önce sildim mesela. Kolay doğum yapmamın nedenlerinden biri de buydu sanırım, doğuma kadar hareket halinde olmam. 

Gelelim o güne... 7 Haziran'ı 8'ine bağlayan gece geldi oğlum dünyaya. Evde Ahmet, kızım, annem ve Ramazan'dan bir gün önce gelen erkek kardeşim Mustafa vardı. Saat 12'ye gelirken uyku bastırınca yatayım dedim. Çok çok hafif, sancıya benzer dalgalar vardı ama pek de umursamadım. Kızım çoktan uyumuştu. Annem ve diğerleri ayaktaydı. Hemen uykuya daldım, saat ikiye beş kala sancıyla uyandım. Evdekiler sahur için mutfak masasının başındalardı. Beni görünce hayırdır dediler, ben de şakayla, doğuruyorum dedim. Gerçekten mi dedi eşim. Gerçekten dedim. Aslında önceki gün, yani 7 Haziran'da akşam yedi civarında çok hafif bir pembelik gelmişti, nişan dedim kendi kendime ama anneme de söylemedim, erkenden heyecanlanmasın diye. Sonra gece o sancılar da olunca tamam dedim, oğlumuz geliyor. 

Ev halkı masadayken ben lavaboya gittim birkaç kez. Vücudum kendi kendine lavman yapıyordu. 

Sonra Ahmet, hadi hastaneye gidelim dedi. Önceki doğumda kendisi evde olmadığı için müdahale edememişti. Bunda kesinlikle hastaneye gideceğiz diyordu. Ben de hemen gidilir mi öyle, sancılarım sıklaşsın dedim. Aslında sıktı ama ben pek umursamıyordum. Evde dolaşıyordum. Bu sırada herkese birer görev verdim. Anne sen şu dualar oku, Mustafa sen bunu oku, Ahmet sen de bunları diye. Sonuçta işin manevi boyutu çok önemli. Doğumu kolaylaştıran şeylerden biri de buydu: Bol dua... Bu sırada benden dua isteyen herkese de ettim duamı. İnsanlar sancıların arasında onu mu düşünüyorsun diyor ama gerçekten de nasibi olan herkes aklıma geldi, gelmez dediğim kişiler bile. 

Bu sırada saat iki buçuğu geçmişti. Ben artık gezecek durumda değildim. Yatak odasındaydım. Yatağın aşağısına bir yastık koyup diz çöktüm, sancılar arasında tıpkı ilk doğumumdaki gibi fena halde uyku bastırıyordu. Ben bu sırada dualar okuyordum, seni yaratanla böyle bir anda bağ kurmak inanılmaz bir duygu. Kendini bulunduğun yerden soyutlanmış hissediyorsun. Bambaşka bir alemdesin. Annem de sırtıma, belime masajlar yapıyor, dualar okuyordu. Ahmet arada kapıdan bakıyor, geri gidiyordu. Daha doğrusu gidiyormuş, ben hiç fark etmedim. Sonradan sen orda bir doğurdun, ben dokuz diyecekti. Ben de iyi ki doğumum çok uzun sürmedi diyecektim :)

Evet sancılarım sıklaşmıştı, Ayşe Ece'de sancılarımın sıklığını falan hep not etmiştim. Bunda her şeyi kendi akışına bıraktım. Kendi kendime sürekli kendimi, kaslarımı serbest bırakmam gerektiğini söylüyordum. Oğlumun hareket ettiğini, gelmeye çabaladığını hissedebiliyordum. Sonra ıkınma hissi geldi. Çok yavaş, kendimi çok sıkmadan ıkınmaya başladım. İlk önce suyum geldi. Ayşe Ece'de bu aşamaya gelmem iki saatten fazla sürmüştü. Bunda bu kadar kısa sürünce annem bile bebek geliyor mu dedi. Ben de sanırım dedim, çünkü öyle hissediyordum. Çok sürmeden daha büyük bir baskı hissedince elimi aşağı götürdüm ve oğlumun kafasına dokundum. Yumuşacıktı. Küçük bir ıkınmadan sonra kafası çıktı. Sonra annem de kafası çıktı, haydi bir daha ıkın dedi ve ben yine gülerek, büyük bir mutlulukla bir kez daha ıkındım, hani şu hep dua edenlerin Allah bir avazda kurtarsın dedikleri avaz var ya, işte bu o avazdı sanırım :) Bağırmasam da güçlü bir inleme eşliğinde ıkındım ve oğlum, bir balık gibi kayarak bu dünyaya geldi, yere yumuşak bir inişle. Hemen kucağıma aldım, durmadan şükürler olsun diyerek, gülerek. Kısa bir süre ağladı. Sonra kucağımda sustu, bir eliyle de tişörtümün yakasına yapışmıştı. Hemen oradaki bir örtüye sardık. Bu sırada Ahmet ve kardeşim gelmişti, kardeşim doğum fotoğrafçısı olarak yeğeninin ilk fotoğraflarını çekti kucağımda :) Ahmet'e havlu getirmesini söyledik, birkaç başarısız denemeden sonra doğru havluyu getirdi :) Sıra göbek bağını kesmeye gelmişti, önceden hazırladığımız (evet, evde doğum yapmaya kararlıydım yine) makas ve ipi getirdi annem. Yine ben kestim göbek bağını ve yine ben bağladım. Oğlumuzu güzelce sarıp sarmaladıktan sonra sıra bebeği besleyen plesantayı, yani eşi doğurmaya gelmişti. Birkaç ıkınmadan sonra o da doğdu, tıpkı bir kalbe benziyordu, üstünde damarlarıyla. 

Ben hemen duşa girdim, temizlenip gelince oğlumu kucağıma aldım. Göğsüme koyunca kendiliğinden memeyi buldu ve sütüm hemen geldi. Bunu hep söylerlerdi ama kendim yaşayınca mucize gibi geldi. Ve oğlum iki memeyi de yaklaşık birer saat emdi. Sonra da tatlı bir uykuya daldı. 

Kızımda acemilikten bu emzirme kısmında hatalar yapmıştım. Doğumdan hemen sonra bir kere göğsüme koymayı denemiş, hemen almayınca vazgeçmiştim. Sonra da hemen hastaneye gitmiştik ve işlemler, şu bu derken kızım dört saat sonra emebilmişti. Bu da sonradan tam olarak sarılık olmasa da buna benzer bir durum yaşamasına neden olmuştu. En azından nedeninin bu olduğunu düşünüyorum ben. 

Emzirmeden sonra oğlum uyurken ben de uyuyayım desem de ilk doğumumdaki gibi gözüme bir damla uyku girmedi. Oğlumu seyrettim ben de, onun sık sık nefes alıp vermesini, arada gülümsemesini... Sonra annemle sohbet ettik. Ahmet'i uyumaya ikna etmiştim, biraz dinlensin diye. Bu sırada saat altıya geliyordu. Yeni güne evde yeni bir nefesle merhaba diyorduk. 

Sabah sekiz buçuğu geçince doktorumuzu arayıp randevu aldık. O da on bir buçukta orada olmamızı söyledi. Hastanedeki muayenemde durumumun iyi olduğunu, sadece bir yırtığım olduğunu, onun da aradan zaman geçtiği için dikilemeyeceğini, kendi kendine kaynamasını bekleyeceğimizi söyledi. 

Ama hastanede yatmaktan kurtulamadım yine de. Bana evde doğum yaptığım için ortam şartlarına güvenilemeyeceğinden (ki bence ev ortamı hastaneden çok daha temiz ve güvenli) sekizer saat arayla üç doz antibiyotik verildi serumla, oğlumuzun kontrolleri ve ilk aşısı yapıldı; ertesi gün de öğlene doğru hastaneden çıktık. Bu arada kilosu 3.680 kg, boyu 50 cm'miş bizim küçük adamın.

Sonuçta bu ilkine göre çok daha içime sinen, daha az keşkesiz (hatta neredeyse hiç), daha kolay, daha hızlı ve kendimi daha rahat hissettiğim bir doğum oldu. Dikiş olmadığı için sonrasında da çok rahat(t)ım. Bu doğumda da toplamda 11'e yakın kilo almıştım ve doğumun onuncu gününde kilolarımın hepsi gitmişti.

Bugün Ömer Tuna 12 günlük oldu ve ben onu her geçen gün daha çok seviyorum. 

Aslında daha yazmak istediğim bir sürü şey var doğum süreciyle ilgili ama ilerleyen günlerde, fırsat buldukça yazmayı umuyorum. 

Ve kapanışları beceremeyen biri olarak iyi dileklerimle bitiriyorum, Allah isteyen herkese bu güzel duyguları tattırsın ve herkese en az benimki kadar güzel bir doğum yaşatsın. Amin :)

Bekleyiş Sona Erdi

En son doğumdan bir gün önce yazmışım. Beklemedeyiz diye. Dakik kızım, tam gününde katıldı aramıza. İşte Bebek Yapım Bakım Onarım blogunda da paylaştığım doğum hikayem. Başka anne adaylarına ilham olması dileğiyle...

Tam yirmi yedi gün önce bu saatlerde, bu satırları yazdığım odada küçük kızımın dünyaya geliş macerası başlamıştı. Nasıl yani? Evde mi? Evet, kendi sıcak yuvamızda.

Her zaman için, hatta hamile kalmadan önce bile, normal doğum taraftarı bir insandım. Bir gün hamile kalırsam bebeğimi doğal bir şekilde bu dünyaya getirmek isterdim. Bunda kendi annemin de bizi, üç çocuğunu, normal doğumla evde dünyaya getirmiş olmasının etkisi büyüktü sanırım. Tamam, normal doğum istiyorsun da evde olsun diye niye fantezi kuruyorsun demezler mi adama? Derler. Neden evde peki? Birincisi, hastalandığında ilaç kullanmaktan ölesiye korkan, hastalıklarına yokmuş gibi davranan ve onların da bu şekilde geçip gittiğini görünce bu tavrını koruyan, hastanelere karşı neredeyse fobisi olan bir insanım. Bir de hastanede doğum yapanların kötü anılarını dinleyince evde doğum yapma isteğim daha da güçlendi.

Tamam, istiyorum da başta eşim olmak üzere hiç kimseye kabul ettiremiyorum bunu. Herkes, “Saçmalama, bu devirde böyle şey mi kalmış? Ya sana bir şey olursa? Ya işler ters giderse?” diye söyleyip duruyor. Kabul, işin risk boyutu var. Ama zaten ben de doğuma kadar kontrollerime gitmiş bir insanım. Bebekte de, ben de de bir sorun yok. En son, doktorum normal doğum yapabileceğimi de söylemiş. Benden rahatı yok artık. Merakla kızımın dünyaya geleceği günü bekliyorum artık. Bu arada doğuma neredeyse yirmi gün kala annem yanıma geliyor. Kızımız için yapılacak şeyler var, lavanta keseleri, nevresim takımları vs. Bir de yanımda olsun istiyorum, sonuçta kızımızın ne zaman geleceği belli değil.

Doğuma on gün kala artık herkes arıyor. Ne zaman doğuracaksın? Daha gelmedi mi misafirimiz? Ne zaman, ne zaman? Bir süre sonra bu sorulardan fenalık geliyor evet. Biliyorsun, herkes iyi niyetinden soruyor. Ama bu soruların tek muhatabı sen olunca hiç hoş olmuyor. Bir yandan da, gerçekten de ya ne zaman gelecek bu bebek, diye sorarken buluyorsun kendini.

Neyse işte, günler böyle geçiyor. Annemle biz her gün erkenden kalkıyor, kahvaltımızı yapıyor, kahvaltı masasında doğum üzerine pozitif sohbetler yapıyoruz. Gerçekten de hakkını ödeyemem, bir gün bile olumsuz bir şey anlatmadı annem. Bana büyük bir manevi destek oldu. Evde doğum yapma isteğime olumlu yaklaşan tek kişi oydu. Ama o da sonuçta anne, işlerin ters gitmesi durumunda bana ya da bebeğe bir şey olmasından ya da benim o kadar cesaretli olamayabileceğimden korkuyormuş içten içte. Bunu tabii ki doğum gerçekleştikten sonra söylüyor.

Doğuma kadar normal hayatıma devam ediyorum, hamileliğimin bir buçuk ay kadarı bitkisel hayat yaşadığım, mide bulantısından ve kusmaktan ayakta duramadığım, hiçbir şey yiyemeden yattığım doğrudur. Ama mide bulantıları ve kusmalar geçince, o günlerin acısını çıkarırcasına yaşıyorum. Doğum yaptığım güne kadar tüm işlerimi kendim yapıyorum. Düzenli olmasa da pilates ve son haftalarda yürüyüşler yapıyorum. Doğuma 10 kiloyla giriyorum. Yani hareket, hareket, hareket. Çok önemliymiş gerçekten.

Peki, bu sürece nasıl hazırlanıyorum? Klişe belki ama her şey psikolojik. Yani, insan bir kere zihnen, ruhen hazırlanırsa her şey daha kolay oluyor. Bir kere bu süreci, hamilelikle beraber doğumu olduğu gibi, yani doğal bir süreç olarak görüyorum en başından beri. Sonuçta, bu dünya var olduğundan beri milyarlarca kadın aynı şeyleri yaşadı. Ben de onlardan biriyim. Tamam, insan kendini özel hissetmek istiyor, sanki her şey bir tek onun başına geliyormuş gibi düşünüyor ama aslında öyle bir durum yok. Ben bu satırları yazarken, siz okurken bile kim bilir kaç tane bebek geliyor dünyaya… O kadınlar yaptı, onlar da senin gibi etten kemikten canlılar. Sen de yaparsın. Böyle böyle hazırlandım. Bu arada doğumun süreçlerini okuyorum; desteksiz doğum hikâyeleri, evde doğumlar okuyorum. Birçoğu, hatta neredeyse hepsi yurtdışından, bunu eşime söyleyince “Sen söyledin, onlar yurtdışındaymış. Burası Türkiye.” diyor. Sanki oradaki kadınlar farklı bir canlı türüymüş gibi. Sanki ben onlar kadar güçlü değilmişim gibi. Onun da bana bir şey olmasından korktuğu için böyle dediğini biliyorum ama yılmak yok tabii ki. Onu da ikna etme çalışmalarım sürüyor hep.

Her gün hayalini kuruyorum. Geceleri yatarken, belki de yarın gece burada bebeğimizi uyutmaya çalışıyor olacağım diyorum eşime. Gülümsüyoruz. Son günler çok uzun geliyor. Bir an önce kucağıma almak istiyorum onu. Ama o ne zaman geleceğini biliyor. En çok da onun bu hakkını elinden almak istemediğim için doğal, müdahalesiz bir doğum istiyorum. O ne zaman kendini hazır hissederse o zaman.

28 Ocak akşamı, evde annem, ben ve eşim oturuyoruz. Hala yapılacak işler var bana göre. Ev kızımız için hazır değil sanki. Diyorum ki daha odasındaki mobilyaları bile düzenlemedik, daha nevresimlerini bile sermedik; tabii ki gelmez bu kız, her şeyin hazır olmasını istiyor. Onları da güç bela kaldırıp odasını, şimdilik bizim odamıza koyacağımız karyolasını hazırlıyoruz. Hıh, tamam işte, şimdi oldu, diyorum kendi kendime. Artık gelebilir. Zaten yarın, 29 Ocak onun beklenen doğum tarihi. O gece yatarken karyolasına dokunuyorum. Gülümsüyorum yine. Gece iki gibi uykudan uyanıyorum, zaten son on gündür deliksiz uyku nedir unutmuşum. Kalkıp lavaboya gidiyorum. Çok hafif bir kramp var ama hemen geçiyor. Gelip yatıyorum. Beşe doğru tekrar uyanıyorum. Yine aynı kramp ama önemsenmeyecek kadar hafif, belki de ben vücudumu dinlediğim için hissediyorum.

Sabah her zamanki gibi erkenden kalkıyoruz, annemle kahvaltı faslı var. Sonra oturuyoruz annemle, ben son sıralarına geldiğim battaniyeyi, annem de torununa ördüğü yeleği alıyor eline. Sohbet ediyoruz. Öğlen 12.05’te lavaboya gidiyorum (evet, saati not etmişim), pembe sümüksü bir şey gelmiş. Nişan diyorum, okuduklarımdan. Anneme gösteriyorum. Tamam, evet diye onaylıyor. O an o kadar mutlu oluyorum ki… Büyük gün bugün demek diye. Ama bir yandan da ilk doğumların uzun sürebileceği geliyor aklıma, o zaman bir gün içinde falan gelir herhalde diyorum. Annemle öğle yemeğimizi yiyoruz, annem sürekli soruyor sancın var mı diye. Var gibi, yok gibi, belki de tamamen psikolojik. Tabağımı bitiremiyorum nedense. Kalkıyorum. Örgüye devam ediyorum. Annem de yanımda. Sanki sancılarım başlıyor. Hemen yanıma bir not kâğıdı alıyorum. Sancıları not ediyorum. İlki 12.54’te başlıyor. Bir süre on beş dakika arayla devam ediyor. Sancılar çok hafif, nedense bana bir temizlik aşkı geliyor. Lavaboları ovuyorum, evi toparlıyorum. Bir yandan da mutluyum deliler gibi. Annem Ahmet’e haber verelim mi, diyor. Yok, daha erken, o şimdi gelirse hemen hastaneye götürmek ister; ben böyle rahatım, diyorum. Sancıları ayakta geçiriyorum, çömelme hareketleri yapıyorum. Her şey çok güzel. Aralarda oturuyorum, örgüye devam, battaniyeyi kız doğmadan bitireyim derdindeyim. Annem de gülüyor, bir gören olsa ne der bize diye. Kızın doğumu başlamış, bunlar örgü derdindeler. Hey Allah’ım. Saat ikide sancıların şiddeti bir kademe daha artıyor, ama hala dayanılmayacak bir şey değil. O sırada eşim arıyor, ben gayet normal bir şekilde konuşuyorum. Her zamanki şeyler işte diye geçiştirip kapatıyorum. Hala ayaktayım, evde geziniyorum. Bildiğim duaları okuyorum, kızımla konuşuyorum. Beni yaratanla konuşuyorum. Allah’ım benim yaratıcım sensin. Şimdi bu minik can da benim aracılığımla dünyaya gelecek. O an geldiğinde yardım et bana diyorum, çünkü sen beni en iyi bilensin, bana ancak sen yardım edersin. Öyle güzel geliyor ki bu. Bu arada annem de dualar okuyor. Ev sessiz, sadece ben, kızım, annem ve muhabbet kuşumuz Babuş var. O da sessiz, sanki olacakları hissediyor. Güzel şeyler düşünüyorum, gittiğim güzel bir yeri mesela, bir deniz kenarını. Dalgaların sesini. Güzel anıları. Sancıları birer dalga gibi düşünüyorum. Evet gitti, bir daha gelmeyecek. Ve kızım bana bir adım daha yaklaştı. Artık her şey ileri doğru gidiyor. Doğumla ilgili okuduklarımdan aklımda kalan, kulağıma küpe olan şey, sancılar düşmanım değil, dostum olduğu ve bana bebeğimi getirdikleri. Böyle düşününce, sancıyı kötü bir şey olarak görmeyince, kendini teslim edince her şey inanılmaz kolay oluyor. Diyorum ki kızım da uğraşıyor şu an bana gelmek için, onun işini kolaylaştırmam gerek. İki kırk beşe kadar bu şekilde dolaşıyorum evde. O sırada hafif bir mide bulantım oluyor ve karnımın üst tarafında bir tekme hissediyorum. Sanırım o ana kadar karnımda çapraz duran kızım pozisyon değiştirip tam kafa üstü durmaya başlamış. Şimdi yürümeyi bırakıyorum, içimden dizlerimin üstüne çökmek geliyor. Koridorda dolanmayı, sallanmayı bırakıp oturduğumuz yere geliyorum. Bir gün önce ortalığı toparlarken eski bir çarşaf vardı, eşimden dolabın yüksek bir rafına koymasını isteyecektim ki ne olur ne olmaz, belki doğumda lazım olur diye geçirmiştim içimden. Sonradan annemin de aynı şeyi düşündüğünü öğrendim. Annem o çarşafı kanepenin önüne sermiş, altına da bir naylon örtü sermiş. Böylece doğum yerim hazır oluyor. Minderin üstüne dizlerimin üstüne çöküyorum. Sancılar artık biraz daha şiddetleniyor. Bağırmıyorum ama inlemek iyi geliyor, çok tatlı bir uyku geliyor sancı aralarında. Uyumak istiyorum anne, diyorum. Kollarımı ve başımı kanepenin üstündeki yastıklara koyuyorum. Şimdi kızımın baskısını daha çok hissediyorum. Arada tuvalete gitme hissi geliyor. Kalkıyorum ama yürümek de gelmiyor içimden. Tekrar minderin üstündeyim. Annem bir yandan belime masaj yapıyor, bir yandan dualar okuyor mırıldanarak. Ben de güzel şeyler düşünüyorum. Az kaldığını düşünüyorum. Bacaklarımı iyice birbirinden ayırıyorum, içimden böyle yapmak geliyor. Ikınma hissi geliyor. Hafif hafif ıkınıyorum. Bu arada sadece pembe sümüksü sıvı geliyor. Saat sanırım beşe kadar falan bu şekilde devam ediyor. Sancılar daha şiddetli artık. Aşağı tarafta bir yanma hissi oluyor, elimi götürüyorum. Yumuşak bir şeye dokunuyorum. Sonra o şey birden patlıyor. Sonunda suyum patlıyor. Annem bebek de birazdan gelir, diyor. Ikınmaya devam et. Artık kızımı hissedebiliyorum. O da kendini itiyor. Elimi atıyorum, kafasını hissedebiliyorum. O an bana bir gülme geliyor. Geliyor anne, geliyor, diyorum gülerek. O kadar muhteşem bir his ki. Acı yok, yanma hissi bile güzel geliyor. Büyük bir haz. Bir ya da iki kez ıkınıyorum ve kızımın kafası çıkıyor. Annem kafası çıktı, durma bir kez daha ıkın, diyor ve çok hafif bir ıkınmayla kızım doğuyor, mindere yumuşak bir iniş yapıyor. Ben doğdu, inanamıyorum doğdu, şükürler olsun, diyorum. Kızım çıkar çıkmaz ağlamaya başlıyor. Önceden dezenfekte ettiğimiz makas ve ip kenarda duruyor. Anneme göbek bağını kesmeden önce biraz bekleyelim diyorum, kızım gözlerini bana dikmiş bakıyor. O görüntüsü sanırım ölene dek hafızamdan silinmeyecek. Öyle güzel bir bebek ki… Göbek bağını ben kesiyorum. Bir ıkınmayla bebeğin eşi de düşüyor. Sonra annem göbeği bağlamaya çalışıyor. Ama o ana kadar gayet sakin olan annemin heyecandan elleri titriyor. O kadar titriyor ki çekiştirmekten ip kopuyor. Sonra ben bağlıyorum. Hemen bir havluya sarıp kucağıma alıyorum bebeğimi. Kenara geçip oturuyorum. Kucağımda, gözlerini dikmiş bana bakıyor. Hoş geldin kızım diyorum. Hoş geldin… Sonra göğsüme koyuyorum. Sütüm henüz yok ama mememi yalıyor, ağzına almaya çalışıyor. O sırada annem ortalığı toparlıyor.

Sonra babasını arıyorum. Hep dalgasını geçtiğim şey gerçek olmuş. Sen işteyken ben doğuracağım, sonra da kapıda kızımla seni karşılayacağım derdim. Arıyorum, kızımız doğdu, evdeyiz, gel hadi, diyorum. Şaka yaptığımı sanıyor. Kızın ağlama sesi duyulunca bizim kızımız mı o, diyor. Evet diyorum, gel hadi. On dakika içinde evde oluyor. Gelip de beni kucağımda kızımızla görünce dizlerinin bağı çözülüyor, yere dizlerinin üstüne çöküyor. Sonra yanımıza geliyor. Bize bakıyor. Ne diyeyim ben sana, dediğini yaptın sonunda diyor. Benle gurur duyduğunu belli eden gözlerle bakıyor, sevinçle. O şekilde birlikte oturuyoruz bir süre. Sonra annem kızımızı babasına bırakıyor. Ben kısa bir duş alıyorum. Üzerimi giyiniyorum. Kızım yine kucağımda. Eşimin ailesine haber veriyoruz. Onlar da geliyorlar. Bir şeyler yiyoruz birlikte. Sonra bebek ve benim kontrolümüz için evimizin yakınındaki devlet hastanesine gidiyoruz. Bebeğimiz 50 cm ve 3.550 gr doğmuş. Sağlığı gayet iyi. Ben de iyiyim. Yırtığım varmış bir tane, o dikiliyor. O sırada namım tüm hastaneye yayılmış bile. Evde doğuran kadın diye. Büyük cesaret diyorlar, ne var ki diyorum, son derece doğal bir şey. Dikişim doğumhanede atılıyor bu arada. En sondaki kabinde bir kadın doğurmaya çalışıyor, çığlık çığlığa, ebeyle kavga dövüş. Evde doğum yapabildiğime bir kez daha şükrediyorum. Ebe de kaçıncı doğum, diye soruyor. İlk diyorum, bir kez daha şaşırıyor. Ama sonra, boş ver,  en güzelini yapmışsın, diyor. Dikişim atılınca odaya geçiyoruz. Ne olur ne olmaz diye bir gece orada tutuyorlar. Gece heyecandan mı, mutluluktan mı bilmiyorum uyuyamıyorum bir türlü. Durmadan kızımıza bakıyorum. Halbuki sancılar sırasında ne kadar uykum gelmişti, bir doğsun bebeğimiz, uyuyacağım, diyordum. Ama gözümü bile kırpmadan sabah oluyor. Sonrasında bebeğimizin kontrolleri yapılıyor ve evimize dönüyoruz. Artık üç kişilik bir aileyiz.

İşte minik Ayşe Ece ve benim doğum maceramız. Gerçekten de iyi bir ekip olduk kızımla ve hayatımdaki belki de en güzel anılardan birini yaşamış oldum. İnşallah tüm anne adayları benimki gibi güzel bir doğum yaşar. Son olarak söyleyebileceğim tek şey, bedeninize ve bebeğinize güvenin. Onlar zaten her şeyi yapıyor. Sizin yapmanız gereken tek şey kendinizi onların eline teslim etmeniz.